Begrip voor Onbegrip D O van Nieuwenhuijze Er zijn lieden die met grote stelligheid beweren dat sommige geneeswijzen ‘onbewezen zijn’; of zelf ‘onwetenschappelijk’ zijn. Omdat deze lui luid zijn – en er soms naar hen wordt geluisterd – is het zaak even orde op zaken te zetten. Inleiding Het volgende brengt twee punten onder de aandacht: 1) de wetenschap kent het begrip “onwetenschappelijk”niet. Wat het niet kent, onderzoekt het. 2) wetenschap is onwetenschappelijk, in de klassieke betekenis van het woord Om deze twee punten helder te maken is het nodig nog twee andere zaken te bespreken: 3) de wetenschap heeft geen modellen voor leven, liefde, gezondheid en bewustzijn. 4) objectieve wetenschap is altijd op de consensus van subjectieve wetenschappers gebaseerd. Het volgende vat de basis van de wetenschap kort samen, en laat zien dat we voor het begrijpen van leven – dus geneeskunst – een ander begrip (moeten) gebruiken dat de wetenschap op dit moment nog kan bieden. Wat we nodig hebben is een aanpak waarin het begrip van de wetenschap met dat van de geneeskunst (van de hele wereld) geïntegreerd is. Ons begrip van leven moet in de formulering van wetenschap worden geïntegreerd.   Het volgende is een wat lange beschrijving, omdat het stapsgewis uitlegt waarom de wetenschap tekortschiet om leven te kunnen begrijpen; en wat daaraan te doen is. Deze uitgebreide beschrijving is nodig omdat er af en toe een probleem is met onwetenschappers, die op dogmatische basis en emotionele gronden onderzoek van de wetenschap willen vermijden. Hun argumenten zijn niet van wetenschappelijke aard: wetenschap onderzoekt het onbekende. Hun belang is indirect: kijk naar wie er verdient als dat wat zij voorleggen waar is; wie heeft er baat bij dat – bijvoorbeeld – andere geneeswijzen niet worden onderzocht of gebruikt? Het doel van dit artikel is simpel: het is zaak om te begrijpen dat deze luide lieden zich baseren van mechanistische materiele modellen die voor de geneeskunde niet zijn te gebruiken. De Klassieke wetenschap, waarin deze modellen werden ontwikkeld voor het bestuderen van dode materie, heeft zich verder ontwikkeld. Wetenschap is nu : klassieke-relativistische-kwantum-veld-theorie. Deze wordt nu verder ontwikkeld om bewustzijn, en daardoor ook leven te kunnen begrijpen. Zo ver is het nog niet, maar de rol van bewustzijn wordt inmiddels wel al bekeken. Mettertijd leidt dat ook tot begrip van het effect van vrije keuze in materie; dat is de essentie van leven. De essentie van genezen is om – als dat mis gaat – dat te kunnen herstellen. Door te laten ervaren hoe het deel deel van het geheel is: dat is de basis betekenis van HEELen. Daarvoor is een integrale visie nodig, zoals die momenteel in de veldtheorie wordt ontwikkeld, daarin is de beschrijving in principe altijd ‘holografisch’. Dat is wat in de kwantum veld theorie wordt ontwikkeld. De essentie is dat leven niet aan de hand van modellen van dode materie kan worden beschreven. Er zijn mensen die dat proberen; ik noem ze gewoonlijk kadaverkundigen of Karkassologen. Het volgende verhaal werkt toe naar het begrip dat de modellen voor dode materie nu als 1e Ore Systemen zijn te benoemen. Voorspelbaar, herhaalbaar, enzovoort, mar betekenisloos want ze leren niets nieuws. De filosofie is gebaseerd of de aanname dat actie = reactie = NUL. Niets verandert. Oorzaak en gevolg zijn alleen binnen die aanname geldig. In een 2e Orde systeem (zie verder) hebben we te maken met processen: en een kringloop tussen koppeling en terugkoppeling. In een 3e Orde Systeem hebben we zelfs te maken met de verandering van het systeem als gevolg van de interactie. In leven echter hebben we te maken met een 4e Orde Systeem: daarin is vrije keuze bepalend. Dat is precies waarin de mens verschilt van de rots, en de reden dat we geen modellen voor dode materie voor levende wezens kunnen gebruiken. De hierna volgende uitlegt legt voor hoe verschillende vormen van wetenschap afspiegelingen zijn van verschillende manieren van betrokkenheid in de observatie; dat heeft te maken met verschillende mogelijkheden voor gebruik ban beleving en aandacht in onze hersenen, door de verschillende opties voor samenhang van processen in ons lichaam. Het is ons lichaam laat zien hoe de verschillende vormen van beschrijving van de wetenschap met elkaar zijn verbonden. Het is dan ook het begrip voor ons lichaam dat laat zien hoe we met die verschillende vormen van betrokkenheid kunnen omgaan. We kunnen ze met elkaar integreren. Dat kunnen we doen in het integreren van de verschillende manieren van genezen. En we kunnen het gebruiken voor het integreren van verschillende perspectieven in visie. Dat laatste is de basis voor Begrip voor Onbegrip. De bovengenoemde Luide Lieden zijn van mening dat ze een klassiek 1e Orde Systeemmodel kunnen gebruiken voor het beschrijven van leven. Dat is biet zo. Ze gebruiken een antiek verouderd model. “Voorspelbaar = dood”. In feite kunnen we stellen dat hun moderne geneeskunde antiek en achterhaald is. Het is de zaak dat hun toehoorders dat begrijpen. In ons land heeft – gelukkig – iedereen het recht om hun mening vrijelijk te uiten. Ook ik maak daar nu gebruik van. Iedereen heeft ook het recht om te kiezen wiens mening zij ondersteunen: dat heet het democratisch proces. Zoals het onderstaande verhaal zien laat is de somatische geneeskunde een onderdeel van een veel meer omvattende visie op genezen. De objectieve aanpak vanuit een anatomische fusie kunnen we samenbrengen met de werkwijze om de fysiologische processen te ondersteunen, het lichaamsregulatiesysteem af te stemmen op haar context, en de integratie van informatie in het lichaam te integreren met dat wat gebeurt in de omgeving. Alle bekende geneeswijzen werken daarin samen. Het is van belang te zien dat de betekenis van de anatomische visie beperkt is; dat was ook voor de Klassieke wetenschap het geval. Het was mooi dat het werd ontwikkeld; maar ondertussen zijn we al veel verder.Na de mechanistische modellen voor objecten kwamen de dynamische begrippen voor processen, de onvoorspelbaarheid van transformaties in een context, en het besef dat het resultaat door onze betrokkenheid bepaald wordt. Dat geldt zeker in ons lichaam. De lieden die zeggen dat ‘andere geneeswijzen’ onwetenschappelijk zijn, zijn onwetenschappers. Aan het eind van dit verhaal staat wat dat betekent: het zijn dogmatici; geen onderzoekers. De essentie van dit verhaal is dat we hun uitingen kunnen begrijpen. Zij begrijpen de andere geneeswijzen niet. Ze begrijpen niet hoe dat in termen van – de hen bekende – wetenschap kunnen beschrijven. En ze weten niet hoe ze dat kunnen onderzoeken. Om met het laatste te beginnen: iedereen die iets interesseert kan dan dat onderzoeken; met tijd en daad komt raad. Wat betreft hun moeite om het in termen van de wetenschap te beschrijven: ze kunnen de wetenschap meer bestuderen. De wetenschap heeft de methoden die ze zoeken al ontwikkeld, en waar het nog niet klaar is is het in de maak of te maken. Dat geldt ook voor de andere wetenschappen: ze kunnen die onderzoeken door ze te bestuderen, ze te leren, en te beoefenen. Dan ervaren ze aan den lijve dat ze werken. Ook als is het – net als met de geneeskunde hier – niet altijd te verklaren hoe/waarom ze werken. Maar de essentie is dat wij kunnen begrijpen dat zij het niet kunnen begrijpen. En het daarbij laten. Mensen die iets niet begrijpen ... daar zijn er veel van. Kleuterscholen zitten ermee vol. Voor de praktijk is het belangrijk dat deze mensen niet het leven van anderen gaan bepalen. Net als in het genezen in het algemeen is het zaak om te voorkomen dat de beperkingen van de ene mens het leven van de andere mens gaan beperken. Deze Luide Lieden begrijpen niet hoe de andere geneeswijzen werken? De verklaring is simpel: hun eigen kennis van de wetenschap is incompleet. De wetenschap zelf is incompleet, en wordt daarom nog steeds/verder ontwikkeld. Het volgende vat dat samen. Een korte historie van de wetenschap. Indertijd werd de samenleving gedomineerd door de kerken. Een kleine groep mensen beweerde dogmatisch wat in de bijbel stond waar was; en dat wat de kerk zei waar was. Een groeiend aantal andere mensen trok dat in twijgfel.. Ze konden zien dat de Aarde draaide om de zon, in plaats van de zon om de Aarde. Ze besloten om dat te onderzoeken, trokken zich verder niets aan van wat kerken zeiden, en begonnen met wat we nu kennen als de Empirie: onderzoek door eigen ondervinding. Ze correspondeerden met elkaar. Dat leidde tot boeken. En nu hebben we een collectieve kennis de we onze Wetenschap noemen. De wetenschappelijke methode. Subjectieve beleving van individuele personen is de basis van de collectieve consensus die we als “wetenschap” kennen. Het is verrassend dat de huidige wetenschap heeft onderzocht dat Materie is opgebouwd uit Moleculen die opgebouwd zijn uit Atomen die opgebouwd zijn uit Informatie (subatomaire velden), maar ... dat de wetenschap niet inziet dat het individuele gedachten (informatie) zijn die leidt tot ‘atomaire’ uitspraken (communicatie) die leiden tot ‘moleculaire’ consensus waaruit de ‘materie’ van de wetenschap bestaat. Met andere woorden: gedachten leiden tot begrip die leiden tot overtuiging die leiden tot Waarheid. De Huidige wetenschappelijke visie. “Waarheid is een WaarNeming”, zegt de huidige wetenschap. Waar de Klassieke Theorie keek naar ‘objectieve’ objecten, constateerde de relativiteitstheorie dat we altijd te maken hebben met relatieve processen. Kwantum Theorie voegde daaraan toe dat die processen door onze betrokkenheid worden bepaald (Collaps van de Toestand Vector), en de Veldtheorie laat nu zien dat wij één zijn met het universum. De basis van het universum, en wetenschap, is Subjectieve Beleving. De antieke wetenschappelijke benadering. Sommige mensen zijn zover nog niet gekomen. Ze menen dat de werkelijkheid objectief is, constateerbaar, verifieerbaar, herhaalbaar voorspelbaar. Wat zij beschrijven is gebaseerd op de wetten van de dode materie. In die aanpak is “actie = - reactie”. Met andere woorden: “actie + reactie = nul”. Het beschrijft een universum waarin niets veranderd. Het is een universum dat ook niet bestaat: het is een werkelijkheid zonder begin en einde; een onwerkelijkheid ten opzichte van wat wij ervaren en kennen. De moderne wetenschappelijke visie De wetenschap begon vanuit een moeilijke positie: vanuit niets moest het hele universum worden begrepen en beschreven. Om die reden werd met de simpelste aanpak beginnen. Alles wat lastig was moest maar even wachten. Alles wat we niet kenden kon nog niet eens meedoen. Er werd begonnen met de simpelste aanpak: dingen die we kunnen begrijpen doordat we ze kunnen be-grijpen. Objecten. Objectieve wetenschap is niet meer dan dat: de wetenschap van Objecten. Sindsdien is de wetenschap echter véél verder gekomen: Objecten van Materie bleken te bestaan uit relativistische processen van moleculen, opgebouwd uit waarschijnlijkheid transformaties in atomen, die nu worden beschreven als gebaseerd op interacties en integriteit van informatie. Systeemtheorie Om dit te kunnen beschrijven werd een soort van Zwitsers Zakmes voor de wetenschap ontwikkeld: de Systeemtheorie. Het is een model gebaseerd op de wiskundige methode. Het maakt het mogelijk om ‘een Systeem” tegelijkertijd als object, project, interactie en integriteit te beschrijven. Daartoe is ook een grafische taal ontwikkeld, die gebruik maakt van notaties in Knopen, Takken, Lussen en Netwerken. Er ligt een wiskundige aanpak aan ten grondslag, in de relatie tussen een Scalar, Vector, Matrix en een Invertor. Dat laatste is een operator die vanuit de Nulpuntsanalyse kan worden beschreven; gebaseerd op de wiskunde van Paul Dirac. Het gevolg is dat Systemen in alle ontwikkelingsfasen, interacties en toestanden kunnen worden beschreven. 1e, 2e, 3, en 4e Orde Systemen. In termen van de Systeem Theorie kunnen 4 soorten systemen worden beschreven: Objecten, Communicaties, Interacties, en Integriteiten. De 1e Orde (O1) systeemtheorie beschrijft vaststaande situaties, zonder interacties met de omgeving. Dit zijn situaties die in feite niet bestaan: alles heeft een omgeving. (Deze aanpak kan wel helpen om iets te begrijpen.) Het 2e Orde (O2) Systeem gaat in op de interactie met de omgeving, en kan daardoor veranderingen in de omgeving beschrijven. Communicatie theorie volgens Pask is hiervan een voorbeeld. Ook deze situaties zijn onwerkelijk: er is altijd een waarnemer bij betrokken. (Deze aanpak helpt wel om veranderingen beter te begrijpen.) Het 3e Orde (O3) Systeem gaat in op de verandering van het systeem, en de omgeving, en de interactie, door hun interactie. In deze beschrijvingsvorm komt de deelname van de waarnemer al wel aan bod, maar wordt nog niet expliciet; Kwantum Theorie is daarvan een voorbeeld. Ook deze aanpak is incompleet, want het maakt de effecten van de waarneming niet expliciet. (Deze aanpak helpt al wel om de transformaties van complex systemen beter te begrijpen.) Een 4e Orde (O4) Systeem beschrijving is nodig om te laten zien hoe systemen worden geboren en sterven, en opgaan in elkaar. Het gaat hier om het veranderen van samenhangen en vrijheidsgraden tussen systemen en binnen systemen, ofwel: de manier waarop systemen deel zijn van hun omgeving in een groter geheel. Dit is nodig om bijvoorbeeld levende wezens te kunnen beschrijven. Object, Functie, Singulariteit, Integriteit Het is hier niet de plek om in te gaan op de onderliggende relatie tussen een systeem en een omgeving; waarvoor de spreektaal te beperkt is om het samenspel te beschrijven. De wiskunde heeft er een aantal begrippen voor ontwikkeld: Differentiaal Analyse, Singulariteiten Theorie, Catastrofen Theorie (Thom) en Dimensie Analyse (Langhaar) komen daarin samen. Het komt erop neer dat elk Klassieke (1e Orde) systeem altijd een (2e Orde) Relativistische systeemgrens, die altijd (3e Orde) Probabilistisch ‘lek’ is (in contact met de omgeving via de systeem ‘singulariteiten’) en dus altijd (4e Orde) deel is van een groter systeem – waarvan wij ook deel zijn (!). Objectieve werkelijkheid bestaat dus niet; onze subjectieve betrokkenheid speelt altijd een rol. In de beleving van het integrale systeem is het nodig om dit te beschrijven in integrerende termen van wat men noemt een Hologram: elk deel is deel van het geheel. (Een voorbeeld: de cellen van ons lichaam; en de mensen in de mensheid.) Ruimte, Tijd, Energie en Bewustzijn Omdat onze subjectieve betrokkenheid altijd een rol speelt, moeten we die ook beschrijven. Het betekent dat alle beschrijvingen in de wetenschap moeten bestaan uit 4 componenten: 1) wat beschrijf je?, 2) hoe is de uitwisseling daarvan met de omgeving?, 3) waardoor word die uitwisseling in/met/door de omgeving bepaald?, en 4) welke is je eigen beleving in de waarneming interactie? (Dit zijn, respectievelijk, de 1e, 2e, 3e en 4e Orde aspecten). Hierin komen 4 beschrijvingsvormen samen: 1) de klassieke benadering van het Object van beschouwing, 2) de relativistische aanpak van de Processen waarmee het object verbonden is met de omgeving, 3) de Kritische factoren die de relatie met de omgeving kunnen bepalen en 4) de betrokkenheid van de waarnemer die de waarneming bepaalt. Wat we hier zien is een samenspel van vier dimensie: (object) Ruimte, Tijd (proces), Energie (transformatie) en Bewustzijn (beleving). Zonder deze laatste factor is er géén waarneming. Als deze factor niet wordt opgenomen in de beschrijving weten we niet hoe de waarnemer de waarneming doet, interpreteert, communiceert en integreert in ons collectieve bewustzijn. Dat betekent dat we ‘een meting doen’ zonder het meetapparaat te kennen, en te ijken.   Bewust, Onderbewust, Onbewust, Buitenbewust Het is opvallend dat de wetenschap alle apparaten die gebruikt worden altijd ijkt; behalve het brein van de onderzoeker. Onderzoekers leren niet wat bewustzijn is, hoe ze denken, hoe hun gedachten met hun lichaam zijn verbonden, of hoe de verschillende vitale processen in het lichaam gerelateerd zijn aan verschillende niveaus van bewustzijn. Daardoor weten ze ook niet welke bewustzijnsniveaus ze in onderzoeken gebruiken, hoe ze van bewustzijnsniveau veranderen in de verschillende fasen van het wetenschappelijke proces (ontdekking, communicatie, overtuigen, consensus), en zien ze ook niet hoe het eindresultaat (‘wetenschap”) door hun betrokkenheid, dus bewustzijn, bepaald wordt. Zolang ‘objectieve’ wetenschap niet inziet hoe wetenschap door Subjectieve betrokkenheid wordt bepaald is de wetenschap blind: ze ziet haar eigen blinde vlek niet, waar wetenschap op is gebaseerd: hoe de waarnemer waarneemt. Leven, Liefde, Bewustzijn en Gezondheid Wetenschap heeft een gapende blinde vlek: alles wat met de subjectieve betrokkenheid van de wetenschapper heeft te maken wordt gewoonlijk veronachtzaamd, niet bekeken, niet beschreven en zelfs vaak ontkend. (Sommigen doen dat met luide stemme..) De betrokkenheid van de wetenschapper bepaald of die iets (of iemand) beschouwd als een object, benaderd als een proces, behandeld in interactie of be-leeft in integriteit/integratie. Je hebt beslist je eigen ervaring van het verschil of je als object (=lijk) wordt beschouwd of beleeft dat een ander met integriteit met je omgaat. Het zijn de veranderingen van Betrokkenheid – verandering van samenspel tussen Deel en geHeel – die bepalend is voor Leven, Liefde, Bewustzijn en Gezondheid: de blinde vlekken van de wetenschap tot nu toe. Wetenschap, Kunst, Handel, Mystiek Wetenschap is maar één van de aspecten van omgaan met de wereld. Wetenschap de wereld beschouwd en beschrijft de ‘werkelijkheid’, maar in feite is dat een ‘bewerkelijkheid’ die – afhankelijk van onze betrokkenheid ander beleefd wordt. Kunstenaars bijvoorbeeld zitten niet vast aan de overtuiging dat iedereen dezelfde be-werkelijkheid moet zien of beleven; zij mogen hetzelfde op andere manieren be-leven. Handel is er zelfs op gebaseerd dat de ene werkelijkheid meer waard is voor de een dan voor de ander, afhankelijk van de betrokkenheid van de beschouwer. In de Mystiek wordt beleefd dat, wat je ook meemaakt, alle was je mee-maakt deel is van hetzelfde universum. Het andere woorden: elk object wat je waarneemt is – als je de film van haar ontstaan maar ver genoeg terugspoelt – ontstaan uit hetzelfde universum en dus deel van hetzelfde proces als alle andere objecten. Ze zijn allemaal deel van vormingsprocessen die verbinden zijn door transformaties in de eenheid van het universum. (Genezen, of helen, gaat erover om die heelheid te hervinden en herstellen.) Anatomie, Fysiologie, Regelsysteeem, Informatie-Integratiesysteem In ons lichaam kunnen we dat ervaren. We zijn – tegelijkertijd – Object (anatomie), Proces (fysiologie), Transformatie (regelsysteem) en Integratie (informatiesysteem). Net als in de vier Krachten van de Fysica gaat het hier niet om vier verschillende aspecten, maar vier facetten van hetzelfde principe. Het is het informatie proces in ons lichaam dat onze integratie met onze omgeving interpreteert en integreert, daardoor het regulatie systeem afstemt, waardoor het samenspel tussen de Fysiologische processen verschuift en het lichaam Anatomisch anders wordt gevormd. (De verandering in de systeem Regulatie kennen wij als de Fight/Flight/Fear/Faint respons: een verschuiving van actie naar het diersysteem (verplaatsing in de omgeving)), vegetatief systeem (verteren van de ervaring) of ‘minerale systeem’ (cellulaire adaptatie). De veranderingen in de systeemregulatie ervaren wij als veranderingen in onze gevoelen/emoties en lichaam. De veranderingen in de Anatomie kunnen we ervaren als ziekte.) Gezond, Adaptatie, Compensatie en Decompensatie In ons lichaam kunnen we ervaren dat het 1e, 2e, 3e en 4e Orde proces met elkaar zijn verbonden. De relatie tussen Anatomie, Fysiologie, Regelsysteem en Informatie systeem (zie hierboven) zien we ook in de dynamiek van het systeem als geheel. Als we in balans zijn met onze omgeving, dan zijn onze interne en externe processen direct met elkaar verbonden. We zijn gezond. Als we ons moeten verplaatsen in onze omgeving, zullen sommige van onze interne/externe processen door andere worden vervangen: we zijn in Adaptatie (aanpassing). Als we ons daarbij tijdelijk moeten afsluiten voor onze omgeving (bijvoorbeeld even niet ademen om onder een boom door te zwemmen) dat zijn we in Compensatie: sommige processen waarmee we met de omgeving zijn verbonden worden even opgeschort, en een verlegging van de samenhang in de interne processen moet daarvoor Compenseren. Duurt dat te lang dan putten we onze interne reserves uit en gaat de samenhang verloren, als gevolg van dat verlies van de samenhang met de omgeving. Palliatie, Genezen, Vroeg-detectie, Preventie Genezen komt er op neer dat de samenhang tussen deel en geheel hersteld wordt. Zoals hierboven is omschreven is er een stapsgewijze doorwerking – in het lichaam – van verlies aan contact met de omgeving. De geneeswijzen kunnen worden overeenkomstig worden gecategoriseerd. Symptoombestrijding of Palliatie maakt een kunstmatige omgeving ter compensatie voor wat het aan contact met de omgeving had verloren. Genezen herstelt het contact met de omgeving waardoor het interne proces zich weer kan herstellen. Vroeg-detectie helpt het systeem om het contact met de omgeving te herstellen. Preventie biedt de informatie waardoor het systeem kan voorkomen dat het in de problemen komt door verlies aan contact et de omgeving. (Bijvoorbeeld: bouw en brug over de rivier.) Somatisch, Ayurveda, Acupunctuur, Spiritueel Even terzijde kun en we stellen dat de 4 Orden van Lichaamssystemen, de 4 Orden van verstoringen, de 4 Orden van genezing elk hun complement vinden in de 4 soorten (orden) van geneeswijzen met elk een dominante benadering in genezing: 1) (1e Orde) Somatisch: controlemodel uitgaande van de anatomie, - palliatie voor Decompensatie, 2) (2e Orde) Ayurveda: begeleidingsmodel op basis van de Fysiologie: Genezing van Compensatie, 3) (3e Orde) Acupunctuur: impuls voor herstel van zelfregulatie – vroeg-detectie van adaptatie, en 4) (4e Orde) Spirituele geneeswijzen: voorbeeldmodel voor zelfgenezing – ziekt preventie door (zelf)behoud van gezondheid. In de praktijk zijn in alle genoemde geneeswijzen alle vier de benaderingen te vinden. Hoofd, Hart, Hara (buik), Heiligbeen (bekken) In ons lichaam zijn de vier procesfuncties ook te vinden, in het samenspel tussen de informatieverwerking in het Brein (wereldbeeld in ons hoofd), het hart/long procesregelsysteem (uitwisseling met de omgeving aan de grens), buik/darm transformatiesysteem (uitwisseling met de omgeving door de grens) en de cellen in ons lichaam (uitwisseling met de omgeving van de grens). Celsamenhang is lokaal (O1); celprocessen zijn in uitwisseling met de directe omgeving (O2), celinteracties zijn deel van de omgevingsprocessen (O3) en het leven van een cel is deel van het bestaan van je lichaam (O4). Cel, Orgaan, Mens, Mensheid Dat laatste kunnen we ook in grotere context begrijpen: Elke cel in je lichaam is ontstaan uit je 1e cel: de zygote; daardoor is elke cel met al je andere cellen verbonden. Een cel/orgaan zonder een context gaat dood. Je 1e cel (de Zygote) is ontstaan door de fusie van cellen van je beide ouders; die zo ontstonden uit de fusie van de cellen van hun beide ouders, enzovoort. Ook elke mens is met alle andere mensen verbonden. O1 de cel, O2 een Orgaan, O3 een mens zijn allemaal deel van O4 de mensheid. (En op dezelfde manier is de mensheid deel van alle andere vormen van leven, en de Aarde). Bewust, Onderbewust, Onbewust, Buitenbewust (2) De verschillende organisatie niveaus (O1, O2, O3, en O4) in ons lichaam zijn allemaal met elkaar verbonden en één geheel; het is één 4D proces (3D inclusief haar ontstaan en verdwijnen; zonder dat te verklaren is niets verklaard). Deze systeem-orden zijn allemaal met elkaar verbonden maar ze worden allemaal anders door ons beleefd. Ons Bewustzijn van onze omgeving (hoofd) is bepaald door de Onderbewuste uitwisselingen van processen met onze omgeving door onbewuste regulatieprocessen tussen organen die op het voor ons buitenbewuste leven van onze cellen is gebaseerd. Analyse, Synthese, Integratie, Integriteit Dat brengt ons weer bij de wetenschap: het samenspel dat we zien in ons lichaam, lichaamsfunctie (hun verstoring en genezing) zien we ook in ons denken en onze beleving. Zoals we in onze zenuwimpulsen overdracht van informatie hebben van (0D punt) sensor naar (1D lijn) neuron naar (2D vlak) plexus naar (3D volume) brein, zo zien we ook dat we in het voorbrein een aandachtpunt kunnen hebben, in het linkerbrein een gedachtelijn kunnen volgen, in het rechterbrein een onderscheidvlak kunnen beleven en in het achterbrein een integrale beleving ervaren; in verbondenheid met de ruggenmerg dus het lichaam. Begrip voor Onbegrip Al onze beleving, beleven we in ons lichaam. Elke waarneming is altijd subjectief, en hangt af van onze gezondheid, dus onze integratie in onze context. Door onze beleving op te nemen in onze beschouwing en beschrijving kunnen we verschillen in betrokkenheid, beleving, bewustzijn en betekenis expliciteren. Dit is de basis van Begrip voor Onbegrip. Op het moment dat het lastig is om een beschrijving van een ander te kunnen volgen, dan volstaat om te constateren dat je iets anders ziet omdat je het op een andere manier bekijken beleeft (To Agree to Disagree). En om daarna te vragen hoe de ander tot dat inzicht is gekomen. Begrip, Bewijs; Wetenschap, Geneeswijzen Dat is ook te doen voor degenen die stellig stellen dat ‘andere geneeswijzen onbewezen zijn’. Wat ze zeggen is niet waar – dat kan iedereen beseffen: die geneeswijzen bestaan, ze worden gebruikt (omdat ze effectief zijn), je hebben hun effect al lang in de praktijk bewezen (vaak al honderden/duizenden jaren), wat laat zien dat ons lichaam die geneeswijzen kan begrijpen; dat is waar het om gaat. Waar deze stellige lieden op duiden is dat zij het niet kunnen begrijpen, verklaren. De oplossing daarvoor is eenvoudig: als ze die geneeswijzen gaan bestuderen en beoefenen, dan krijgen ze het vanzelf in de vingers. Of komen ze tot de ontdekking dat zij het niet kunnen. Begrip, verklaringsmodel, wetenschap, bewijs Bewijs is iets wat in de praktijk werkt; dat kan iedereen zelf aan den lijve ervaren. Wetenschap is een sociale activiteit voor het vormen van consensus over begrip. Een verklaringsmodel is een beperkte uitleg over waarom iets zou kunnen werken. Begrip is een persoonlijke beleving dat een idee deel vormt van een integraal denkproces. Wetenschap Wetenschap is een groepsactiviteit. Het is te beschouwen als een techniek voor angstreductie: het onderzoekt het onbekende om het te leren kennen. Het werk van wetenschap is systematisch als volgt: iets onbekends wordt bekend. Het wordt daarna onderzocht en wel of niet begrepen. Als het wordt begrepen wordt dat gecommuniceerd. Als anderen dat ook zo kunnen begrijpen wordt het gearchiveerd. Onwetenschap. Onwetenschap is iets totaal anders; dat spant het paard achter de wagen. Onwetenschap gaat er van uit dat wat in de boeken waar is. Onwetenschap stelt dat iets niet onderzocht is. Nou, en? Onderzoek het dan. Pak het wetenschappelijk aan, zie boven, en zie wat je te weten komt... Dat is wat weten-scheppers doen. Onwetenschappers doen dat niet. Die constateren dat iets niet bekend is, omdat het niet te boek staat, en beweren dat het daarmee niet mag worden gebruikt. Dat is geen wetenschap maar dogmatisch fundamentalisme. Dat is precies waarom de wetenschap werd ontwikkeld: Leerproces In de opgroei van baby naar kind naar puber naar volwassene doorlopen we dezelfde fasen als in het leren kennen van het onbekende. Eerst zijn we deel van de ervaring, daarna kunnen we ermee spelen, vervolgens leren we onze grenzen te stellen, waarna we er verantwoordelijk mee kunnen omgaan. Die grenzen die worden gesteld gaan over het begrijpen van de relatie in/met de context. Dat wat we eerst als geheel ervaren leren we in uniekheid beleven; dat geld voor ons zelf hetzelfde. Genezen is het vermogen om die stappen te begeleiden en vergissingen daarin te herstellen. In ons denken zien we dat dezelfde fase in cycli worden doorlopen:   Begrijpsvermogen We kunnen in ons voorbrein een object bestuderen los van de context. We kunnen het linksbreinig analyseren door gedachtelijnen te volgen. Rechtsbreinig kunnen we het perspectiveren in niveaux van onderscheiding. En in ons achterbrein kunnen we het beleven als integraal deel van de omgeving. Het is door die gebieden samen te gebruiken dat we de relatie tussen het deel en het geheel kunnen ervaren. De toepassing van dat begrip in ons leven heet ... de geneeskunst. Begrip voor onbegrip (2) In het gezonde gedachteproces komen alle bovengenoemde aspecten aan bod. Vel mensen hebben echter geleerd hun denken tot een gebied ter grootte van een postzegel in hun linker voorbrein te beperken: ze hunnen herkennen en reproduceren. (Het gaat om de gebieden van Broca en Wernicke in ons brein.) Scholen conditioneren veel mensen tot leren = reproduceren. Begrip daarentegen gaat verder: het kan iets plaatsen en verplaatsen in een context. Dat is de essentie van intelligentie. Onbegrip als symptoom In onze samenleving hebben veel mensen geleerd om iets aan te nemen en te herhalen. Ze begrijpen daardoor vaak niet goed waarom iets zo is, noch hoe het anders zou kunnen zijn. Het is als iemand die nog nooit het eigen land heeft verlaten: het idee dat anderen een andere taal spreken en anders denken is hen onbekend. Ze houden het voor onmogelijk. Dit is een teken van begripsontwikkeling. Hun huiver voor het onbekende is een symptoom en hulpvraag. Zoals bij iemand die ziek is gaat het er niet om ze daarvoor een oplossing te geven – dat bestrijdt alleen het symptoom – maar om hun eigen gezondheid te herstellen. Door zelf te onderzoeken wat ze niet zeggen te begrijpen kunnen ze komen tot inzicht. Conclusie Er zijn mensen die niet begrijpen ‘hoe andere geneeswijzen kunnen werken’. Dat is logisch: om dat te weten moet je het aan den lijve ervaren of bestuderen. Er zijn mensen die zeggen dat ‘andere geneeswijzen niet zijn bewezen’. Dat is alleen het geval in zoverre ze niet onderzocht zijn. Voor alle geneeswijzen is bewijs voor hun effectiviteit te vinden in al de mensen die zijn genezen. Er zijn mensen die stellen dat er voor andere geneeswijzen ‘geen wetenschappelijk bewijs is’. Dat is een gebrek in de wetenschap: daar is nog geen model voor leven, liefde, gezondheid en bewustzijn. En er zijn mensen die zeggend dat andere geneeswijzen ‘onwetenschappelijk’ zijn. Dat is grappig. Dat zijn dan geen wetenschappers; dus moeten zij wel onwetenschappers zijn en bestaat er zoiets als onwetenschap. Onwetenschap is dan een geloof dat stelt dat als het niet is beschreven het niet kan en niet waar is; dat lijkt nogal dogmatisch. Wetenschap werd indertijd ontwikkeld om daar verder geen last van te hebben door zelf te onderzoeken wat is (uit) te vinden. Wetenschap onderzoekt wat onbekend is. Wetenschap van leven Voor de geneeskunde en gezondheidszorg is het volgende van belang: wat we nodig hebben is een wetenschap van leven. De genoemde Luide Lieden zijn daar op hun indirecte manier om aan het vragen. Om tot een wetenschap van leven te komen is het nodig om de inzichten in leven in de wetenschap te integreren. Gelukkig staan daarvoor alle geneeswijzen van de wereld ter beschikking, In de tekst werd getoond hoe die daarin samen zijn te gebruiken. Daarmee kunnen de huidige blinde vlekken van de wetenschap opgelost worden, door leven, liefde, bewustzijn en gezondheid onderdeel te maken van de wetenschappelijke beschrijving. Dat komt ons alle ten goede. En zolang dat er nog niet is is het goed dat er mensen zijn die luid en duidelijk daarom vragen. Ja, laten we alle geneeskundige alternatieven maar eens wetenschappelijk bewijzen; want dat helpt ons om de wetenschap tot leven te brengen (door leven in de wetenschap in te brengen) en daarmee tot een echte wetenschap van leven te komen.